Gençlerin belki de en büyük derdi, sanıldığı gibi rahatlık
 arayışı değil de işsizliktir. Gençlerin bu konuda sorunlarına çözüm
 bulunmadığını, herhangi bir ortam yaratıldığını düşünmüyorum. 

İşsizlik konusu günümüzde birçok ülkede ciddi bir sorun
 haline geldi artık. İşsizlik, çalışma çağındaki insanların işsiz kalmaları ve
 gelir elde edememeleri durumu olarak tanımlansa da aslında çok daha fazlası
 olduğunu hepimiz biliyoruz. 

Çünkü bu sorun hem bireyleri hem de toplumu olumsuz etkiliyor.
 İşsizliğin de birden fazla nedeni olabilir tabii ki. 

Örneğin, ekonomik durgunluklar, teknolojik gelişmeler,
 işletmelerin maliyetleri azaltmak için iş gücüne olan taleplerinin azalması ve
 hükümetlerin iş dünyasını teşvik etmeleri için yetersiz politikalar gibi
 faktörler işsizliğin ortaya çıkmasına neden olabilir.

İşsizlik, bireylerin yaşam kalitesini ciddi şekilde etkiliyor.
 İşsiz kalan insanlar, maddi zorluklarla karşı karşıya kalabilir ve bu da
 evlerinin geçimini sağlamalarını zorlaştırıyor. 

Geçimin zorlaşması demek aynı zamanda sosyal problemler
 demek. 

İşsiz kalan insanlar genellikle kendilerini yetersiz hissetmeye
 başlıyor ve özgüvenlerini kaybediyorlar. Ayrıca, işsizlik uzun süre devam
 ederse, kişilerin beceri kaybına uğraması da kaçınılmaz bir son haline geliyor.

Kaldı ki işsizlik sorununun aslında toplumsal etkileri de
 var. Toplumun işsizlik sorunu, ekonomik büyümeyi de olumsuz etkiliyor. İşsizlik
 arttığında, toplumda daha az harcama yapılır ve üretkenlik azalır. Bu da
 ekonomik büyüme hızını yavaşlatır. 

Ayrıca, işsizlik, hükümetler için de bir sorundur. İşsiz
 kalan insanlara yardım etmek, hükümetler için büyük bir mali yük haline gelir.

İşsizlik aslında sadece birey için değil toplum için de ciddi
 bir sorundur. İşsizlik oranlarının düşük tutulması, bireylerin yaşam kalitesini
 artırırken ekonomik büyümeyi de hızlandırır.

&nbsp;Hükümetlerin iş
 dünyasını teşvik etmek ve istihdam politikaları geliştirmek için daha fazla
 çaba göstermeleri gerekiyor. 

İşsizlik oranlarını düşürmek için, özellikle genç nesil için
 mesleki eğitim programları oluşturulması ve teknolojik gelişmelerin işgücü
 piyasalarındaki etkilerinin anlaşılması da önemli bir durum arz ediyor.

Elbette, işsizlik birçok açıdan incelenmesi gereken bir konu.


İşsizlik oranları, ülkelerin ekonomik performansını ve refah
 seviyelerini etkileyen önemli bir faktör ve bunun için de ayrı çalışmalar
 yapılması gerekiyor. 

İşsizlik oranlarının yüksek olması, toplumun maddi açıdan
 zor zamanlar geçirmesine; bu da dolaylı yoldan suç oranlarının artmasına ve
 genel olarak bir memnuniyetsizlik duygusunun ortaya çıkmasına neden olabilir.

İşsizlik, genellikle ülkelerin düşük gelirli kesimlerinde
 daha yüksek görülür. Bunun nedeni, düşük gelirli insanların daha az nitelikli işlere
 sahip olmaları ve eğitim ve beceri eksikliği gibi faktörlerin olması. 

İşsizlik, genellikle kadınlar, gençler ve azınlık
 gruplarının iş bulma konusunda daha fazla zorluk çektiği durumlarda daha da
 yıkıcı bir etkiye sahip oluyor. 

Etkileri de bu yolla daha büyük oluyor.

Kaldı ki işsizliğin psikolojik boyutuna henüz gelemedik. Bu
 konuyu da yarına bırakıyorum.

Umarım sadece konuştuğumuz ama yaşamadığımız bir konu olarak
 kalır.

Görüşmek üzere.

&nbsp;

İnsan dönüp çocukluğuna bakınca, en çok okul anılarını
 hatırlıyor. Ve okul anıları belki de bizde kapanmayacak yaralar açıyor. 

&nbsp;İnsan, kendisinden
 farklı otuz insanla aynı sınıfta; kendisini aynı hissetmeye çalışıyor. &nbsp;Hatırladığımız ilk hayal kırıklıkları da bu
 döneme has aslında. Maddi gücümüzün diğer sınıf arkadaşlarımızla aynı
 olmadığını fark ettiğimiz an.

Maddi imkansızlık yaşayan çocuklar, dünya genelinde büyük
 bir sorun teşkil ediyor. 

Bu çocuklar, gerekli temel ihtiyaçlarını karşılamakta zorluk
 çekerken, eğitim, sağlık ve sosyal imkanlardan yoksun kalıyorlar. Bu durum hem
 bireylerin hem de toplumların gelişimine olumsuz etki ediyor.

Yiyecek, barınma, giyim gibi temel ihtiyaçlarını
 karşılamakta zorlanan çocuklar, sağlıklı bir yaşam sürdürmekte güçlük çeken
 çocukların bir de başarılı olmasını bekleriz genelde. Ayrıca, maddi yetersizlik
 nedeniyle, eğitim, sağlık ve sosyal imkanlardan yoksun kalmaları, ilerideki
 hayatlarını etkileyecek birçok sorunu da beraberinde getirdiğini unuturuz. 

Maddi imkansızlık yaşayan çocukların eğitim hayatı, en çok
 etkilendiği alanlardan biridir.

&nbsp;Okul harçlığı,
 kırtasiye malzemeleri, ders kitapları gibi temel ihtiyaçları karşılamakta
 zorlanan çocuklar, okulda başarısız olabiliyorlar.

&nbsp;Bu durum hem kişisel
 gelişimlerini hem de toplumların gelişimini olumsuz etkiliyor çünkü bu
 çocukların eğitim hayatlarındaki başarısızlıkları, ilerideki meslek hayatlarını
 etkileyebilir. 

Maddi imkansızlık yaşayan çocuklar ayrıca, sağlık
 sorunlarına daha açık bir yaşam sürüyorlar. Temel sağlık hizmetlerine erişimde
 zorluk çeken çocuklar, sağlıklı bir yaşam sürdürmekte de güçlük çekiyorlar. 

Maddi gücünün diğer ailelere göre daha kötü olduğunu fark
 eden, bilen ya da öğrenen insanlar sosyal hayatta da bir sürü dezavantajla karşılaşıyor.
 Bu çocuklar, diğer çocukların sahip olduğu sosyal etkileşim ve kültürel
 aktivitelerden yoksun kalıyorlar.

&nbsp;Bu da, özgüven
 eksikliği ve kendine güvensizlik gibi psikolojik sorunların ortaya çıkmasına
 neden olabilir. Maddi imkansızlık nedeniyle, bu çocukların gelecekteki meslek
 hayatları da etkilenebilir. Eğitim seviyelerinin düşük olması ve ekonomik
 sıkıntılar, iş bulmalarını ve kariyerlerinde ilerlemelerini zorlaştırabilir. 

Bu da, bu çocukların yeteneklerini tam olarak kullanamayacakları
 anlamına gelir ve toplumsal kaynakların israfına neden olur.

Bu sorunun çözümü için, devletlerin, sivil toplum
 kuruluşlarının ve bireylerin ortak çabaları gerekmektedir. Maddi imkansızlık
 yaşayan çocuklara yönelik olarak, yiyecek, barınma, giyim gibi temel
 ihtiyaçları karşılamaya yönelik destek programları geliştirilmelidir. 

Eğitim hizmetlerinin ücretsiz olması, okul harçlıkları,
 kırtasiye malzemeleri, ders kitapları gibi temel ihtiyaçların karşılanması,
 maddi imkansızlık yaşayan çocukların eğitim hayatlarını olumlu etkileyecektir.

Ayrıca, sağlık hizmetlerine erişimde zorluk çeken çocuklar
 için, sağlık hizmetlerinin daha fazla erişilebilir hale getirilmesi
 gerekmektedir. Bu, aynı zamanda çocukların sağlık durumlarının izlenmesi ve
 gerekli tedavi hizmetlerinin sunulması açısından da önemlidir.&nbsp; 

Eğer sözlerimi toparlamam gerekirse;

&nbsp;Maddi imkansızlık
 yaşayan çocuklar, toplumların geleceği açısından büyük bir sorundur. Bu sorunun
 çözümü için, herkesin birlikte hareket etmesi gerekmektedir. Bu çocukların
 temel ihtiyaçlarına erişimlerinin sağlanması, eğitim, sağlık ve sosyal
 imkanlardan yararlanmalarının sağlanması, toplumsal gelişim açısından hayati
 öneme sahiptir.

&nbsp;Hayatımız boyunca bir
 şeyler arar dururuz. 

Bazıları mutlu olmayı, bazıları keyifli olmayı bazıları da
 huzurlu olmayı arar ömrü boyunca. 

Huzur, insanların en çok aradığı ama genellikle ulaşmakta
 zorlandığı bir kavram olarak çıkıyor karşımıza artık. Hayatın karmaşası, günlük
 endişeler ve stresli yaşam tarzı, sanırım iç huzurumuzu bulmamızı zorlaştırıyor.

&nbsp;Ancak, huzurun
 bulunması hayatın gerçek amacıdır ve bu nedenle, kendimizi ve çevremizi sakinleştirecek
 yollar bulmalıyız. Huzurun bulunması, herkesin aynı yoldan gitmesiyle elde edilmez
 tabii ki ama birbirimize huzur sağlayabiliriz.

&nbsp;Huzur, herkes için
 farklı şeylere sahip olabilir. 

Bir kişi için, meditasyon veya yoga yapmak huzur bulma yolu
 olabilirken, başka bir kişi için doğa yürüyüşü veya bir hobisiyle uğraşmak
 huzur kaynağı olabilir. 

Her insanın kendine özgü yolları vardır ve huzur bulmak
 için, herkes kendi yollarını keşfetmelidir.

Huzur, sadece kişisel bir konu değildir. Aynı zamanda,
 insanların birlikte yaşadığı toplumlar için de önemlidir. &nbsp;

Gün içinde bir arkadaşınızın huzursuz olması da sizi etkiler
 aynı zamanda. İşte tam da bu yüzden huzur aslında kişisellikten uzaktır,
 toplumla alakalı ve insan ilişkileriyle ilgilidir.

Bir toplumda huzur bulunmazsa, insanlar birbirleriyle uyumlu
 bir şekilde yaşayamazlar ve birbirleriyle sürekli olarak çatışma halinde
 olurlar. Bu nedenle, toplumlarda huzur için çalışmalı ve birbirleriyle anlayış
 içinde olmalıdır.

Huzur, insanın içindeki derin bir sükunet ve dinginlik
 hissidir. Dış dünyanın karmaşasına rağmen, insanın içindeki bu huzur hissi, ona
 güçlü bir dayanma gücü ve istikrar sağlar. Huzur, her insanın arzuladığı bir
 duygudur, ancak herkes bu duyguyu farklı yollardan ve farklı şekillerde bulur.

Huzur, sadece fiziksel olarak rahat hissetmekle değil, aynı
 zamanda zihinsel ve duygusal olarak da denge içinde olmakla ilgili bir şey
 bence.

&nbsp;İç huzurunu kaybeden
 bir insan, ruhsal olarak çalkantılı ve endişeli bir hal alabiliyor.

&nbsp;Bu nedenle, huzurun
 korunması ve devam ettirilmesi, insanın hayatındaki en önemli önceliklerden
 biridir.

Huzur birçok açıdan önemli.

Ve bunu korumamız da gerekiyor.

&nbsp;Kişisel açıdan,
 insanlar kendileri için huzur kaynakları keşfetmeli ve bu kaynakları kullanarak
 iç huzurunu bulmalıyız.

Hepimize iyi şanslar.

Hoşçakalın

&nbsp;

&nbsp;Üniversiteyi bitireli
 yaklaşık üç sene olacak. Belki de hayatımın en güzel anlarını öğrencilik
 döneminde edindim. Öğrenmeyi de öğrenciliği de çok seviyorum. 

Açıkçası benim öğrenci olma serüvenim, bir eğitim binasının çatısı
 altında olmasa da hep devam edecek. Fakat görüyorum ki gençler bu konuda biraz
 daha temkinli.

Oysa öğrenciliğin sadece bilgi öğrenmekten, ezber yapmaktan
 farklı olduğunu görebilseler her şey değişecek.

Öğrencilik hayatı, birçok kişi için yaşamın en önemli
 dönemlerinden biridir. Bu dönemde, genç insanlar kendilerini keşfetmek, bir
 meslek seçmek ve kariyerlerine yönelik ilk adımlarını atmak için birçok fırsat buluyorlar
 aslında.

&nbsp;Ancak öğrencilik
 sadece eğitim almakla sınırlı değil bence. Aynı zamanda birçok kişisel ve
 sosyal deneyim yaşanıyor bu dönemde.

Öğrencilik dönemi, yeni insanlarla tanışma, arkadaşlık
 kurma, grup çalışmaları yapma, takım sporlarına katılma ve sosyal etkinliklere
 katılma fırsatı sunuyor insana. Ve aslında bunları gönüllü olarak yaptığımız
 bir dönem bu. İş arkadaşlığı gibi bir zorunluluğu da bulunmuyor.

Kaldı ki bu aktiviteler, gençlerin kişisel gelişimlerine
 katkıda bulunur ve onların kendilerini ifade etme becerilerini de geliştiriyor.
 Bununla birlikte, öğrencilik dönemi aynı zamanda birçok zorlukla da karşı
 karşıya kalıyor insan.

Düşünsenize aslında zaten bir imtihan içerisindesiniz. Sınavlar,
 ödevler, projeler ve sunumlar… Ve öğrencilerin zamanlarını etkili bir şekilde
 yönetmelerini bekliyoruz. Aslında çok programlılık burada başlıyor. Böylelikle
 öğrencilerin başarılı olmak için disiplinli, odaklanmış ve kararlı olmaları da
 sağlanıyor.

Öğrencilik aynı zamanda birçok fırsat sunuyor insana. Bu
 fırsatları değerlendirmek, öğrencilere bir avantaj da sağlıyor. 

Öğrenci olmak, hayatın en önemli dönemlerinden biri bence. Bu
 dönem, henüz yolun başındaki gençlerin kişisel ve mesleki gelişimlerine katkıda
 bulunurken, birçok zorluğun üstesinden gelmelerini de sağlıyor.

Gençlerin kendi kendilerini keşfetmeleri, bir kariyer hedefi
 belirlemeleri ve hayallerini gerçekleştirmeleri için birçok fırsatı bulduğu yer
 öğrencilik zamanlarıdır bence. En azından benim için böyle oldu. 

Öğrencilik, hayatın sadece bir dönemi değil, aslında hayat
 boyu süren bir öğrenme ve gelişim sürecidir.

&nbsp;Bizim gençlere bunu
 öğretebilmemiz, dikkatlerini buraya çekebilmemiz gerekiyor. Yeni beceriler
 öğrenmek, farklı konularda bilgi edinmek, kendini geliştirmek ve hayatın
 zorluklarına karşı başa çıkmak için sürekli bir öğrenme süreci mecburi bir
 ihtiyaç aslında. 

Özellikle günümüzde teknolojinin hızla gelişmesi ve iş
 dünyasındaki değişimler, insanların sürekli olarak öğrenme ihtiyacını
 arttırmaktadır. 

Hayat boyu öğrenme aynı zamanda insanların ilgi alanlarına
 göre yeni hobiler ve yetenekler edinmelerini sağlar. Bu da insanların
 hayatlarını daha zengin ve dolu dolu hale getirir.

&nbsp; 

Aslında öğrencilik dönemi sadece birkaç yıl süren bir süreç
 olsa da öğrenme kavramı hayatımız boyunca devam eder.

Her gün bir şey daha öğrenebilmek, öğrendiklerimizin üstüne
 bir şey daha ekleyebilmek ümidiyle…

Hoşça kalın.

İnsan hayatı boyunca belki de hiç düşünmediği kadar zor
 şeylerle karşılaşıyor. Her zaman bir engel, en çok istediğimiz şeylerin önünde
 duruyor.

Zorluk dediğimiz şey hayatın kaçınılmaz bir parçası ve
 herkesin yaşamında farklı şekillerde ortaya çıkıyor. Bizi test ediyor,
 güçlendiriyor ve bazen bitkin hale getiriyor. Fakat tüm bunları yaşamak
 gerçekten kolay değil.

Zorluklar farklı olduğu gibi insanların zorluklarla başa
 çıkma şekli de değişiyor tabii ki. Birçok insan, zorluklarla başa çıkmak için
 farklı yollar deniyor. 

Kimi zorluklar karşısında mücadele etmek yerine kaçmayı
 tercih ediyor kimi de zorlukları doğrudan ele alırlar ve çözüme odaklanıyor. Bu
 iki yaklaşım arasında büyük bir fark var. Kişisel olarak da çok değiştiriyor bu
 bizi. 

Karşımıza çıkan engelleri görmezden de gelebiliriz fakat
 bunlarla yüzleşmek cesaret ister. Bu cesaret, insanın kendi güçlerine ve
 yeteneklerine güvenmesiyle elde edilir. Zorluklarla başa çıkmak için insanın
 kendine güveni olması, cesaretli olması ve pes etmemesi gerekir.

Zorluklarla mücadele etmek aynı zamanda insanın karakterini
 de şekillendirir. 

Siz de mutlaka fark etmişsinizdir. Zorluklarla yüzleşen
 insanlar, daha dirençli, sabırlı ve empatik hale gelirler.

Zorlukların üstesinden gelmek, insanın kendine olan güvenini
 arttırır ve daha da zorlu durumlarda bile mücadele etmesini sağlıyor aslında.
 Dedik ya zorluklar hayatın kaçınılmaz bir parçası haline geldi diye.

Herkes farklı zorluklarla uğraşırken karakterini de o ölçüde
 değiştiriyor.

Zorlukların üstesinden gelmek için, insanlar çoğu zaman
 kendilerine daha fazla sorumluluk yüklemek zorunda kalıyorlar. Bunu biraz
 gözlem yaparak çok daha net bir şekilde görebilirsiniz.

Zorlu bir durumla karşılaştıklarında, insanlar bu sorumluluğu
 üstlenirler ve mücadele ederler. Bu durum, insanların özgüvenini arttırır ve
 kendilerini daha iyi hissetmelerine yardımcı olur.

Tabii ki zorlu durumlarla karşılaşmanın, zor engelleri
 aşmanın güzel tarafları da var. &nbsp;Zorluklarla
 yüzleşirken, insanlar daha yaratıcı ve esnek bir düşünce tarzı geliştirirler
 mesela.

&nbsp;Zorlu durumlar,
 insanların problemleri farklı bir açıdan ele almalarını gerektirir ve bu da
 yaratıcılık ve inovasyonu teşvik eder.&nbsp; 

Fakat zorluklarla başa çıkmak her zaman kolay değildir.
 Zorlukların üstesinden gelmek için, insanların bazen yardım alması gerekebilir.
 Destek almak, insanların duygusal olarak güçlenmelerine, sorunlarını daha iyi
 anlamalarına ve daha iyi bir bakış açısı kazanmalarına yardımcı olabilir.

Eğer çevrenizde sıkıntılı süreçlerden geçen bir tanıdığınız
 varsa, her zamankinden daha sıkı sarılın. 

Ve her şeyin yoluna gireceğini tekrarlayın.

Görüşmek üzere.

&nbsp; 

&nbsp;

Son zamanlarda bazı durumlarda kendimi çok yalnız hissettim.
 Tabii ki, yalnız hissetmek, insanların hayatlarında zaman zaman
 deneyimledikleri bir duygudur ve çoğu insanın hayatında geçici bir süre için
 normal bir his. Ancak, bazı insanlar için yalnızlık daha uzun sürebilir ve
 bazen de kronik hale gelebilir. Yalnızlık, insanların ruh sağlığına olumsuz
 etkileri olan bir durum olabilir. 

İşte böyle anlarda daha dikkatli davranılması gerekiyor.
 Karşımızdaki insanın ne yaşadığına, nelerle savaştığına dikkat etmeliyiz. Yalnızlık
 hissi, kişinin bir bağlantı hissetme ihtiyacını karşılamadığı, kendini
 anlatamadığını hissettiği zaman ortaya çıkar.

&nbsp;Bu bağlantı hissi
 sadece özel bir ilişki değil. Aynı zamanda standart bir arkadaşlık, bir romantik
 ilişki veya bir aile üyesiyle bağ kurmak gibi farklı şekillerde olabilir.
 Yalnız hissetmek, birçok nedenden dolayı ortaya çıkabilir. Örneğin, bir
 arkadaşının ayrılması, bir aile üyesinin ölümü, iş kaybı veya fiziksel bir
 rahatsızlık gibi nedenlerle insanlar yalnız hissedebilirler. Bu konular başta
 basit gibi görünse de mutlaka irdelenmeli.

Yalnız hissetmek, insanlar için birçok olumsuz etkiye sahip
 olabilir. Yalnız hisseden insanlar, kendilerini depresif, kaygılı ve özgüvensiz
 hissedebilirler. Ayrıca, yalnızlık hissi, sağlıksız davranışlara da yol
 açabilir. Hatta bağımlılık bile gelişebilir.

Yalnız hisseden insanlar, bu hissi ortadan kaldırmak için
 birçok şey yapmaya çalışırlar aslında. Hani yalnızlıktan keyif almak sadece
 filmlerde gördüğümüz şeylerdir aslında. &nbsp;Örneğin, yeni bir hobiyi deneyebilirler veya
 farklı bir aktiviteye katılabilirler. 

Sonuç olarak, yalnızlık hissi normal bir duygudur ve birçok
 insanın hayatında zaman zaman ortaya çıkar. Ancak, uzun süren veya kronik hale
 gelen yalnızlık, insanların ruh sağlığına zararlı olabilir. Yalnız hisseden
 insanlar, yalnızlık hissini azaltmak için farklı yollar denemelidirler. Tabii,
 yalnızlık hissi, sosyal izolasyon, yalnız yaşama, farklı yaşam koşulları ve
 yaşam olayları gibi çeşitli faktörlerden kaynaklanabilir. 

Örneğin, birçok insan, üniversiteye gitmek, yeni bir şehre
 taşınmak veya iş değiştirmek gibi yaşam değişiklikleriyle yalnız hissedebilir.
 Ayrıca, fiziksel engellilik, yaşlılık, emeklilik veya boşanma gibi yaşam
 olayları da yalnızlık hissine neden olabilir. &nbsp;

Mesela ben Kırklareli’ye geldiğimde ilk önce kendimi çok
 yalnız hissetmiştim. Yalnızlık hissi, bireyin yaşam kalitesini düşürebilir ve
 psikolojik sorunlara neden olabilir. İşte tam da burada dikkat etmeliyiz.
 Örneğin, yalnız hisseden insanlar, depresyon, kaygı, düşük özsaygı ve
 uykusuzluk gibi problemler yaşayabilirler. Ayrıca, yalnızlık hissi, fiziksel
 sağlık sorunlarına da yol açabilir. Örneğin, yalnız hisseden insanlar, kalp
 hastalığı, diyabet ve yüksek tansiyon gibi sağlık sorunlarına daha yatkındırlar.

Tabii ki bu histen kurtulmak için yapılabilecek şeyler var. Yalnızlık
 hissinden kurtulmak için, bireyler sosyal bağlantılarını artırmalı ve
 kendilerini topluluklara dahil etmelidirler. Örneğin, yeni bir hobiyi
 deneyebilirler veya farklı bir aktiviteye katılabilirler. Ayrıca, insanlar
 yalnız hissettikleri zaman bir destek grubuna katılmak veya bir terapistle
 konuşmak da yardımcı olabilir.

Çevrenizdeki insanlara dikkat etmelisiniz. Hiç ummadığınız birine
 bile yardımcı olabilirsiniz bunu unutmayın.

Görüşmek üzere.

&nbsp;Son zamanlarda,
 Ramazan Ayı’nın da gelmesiyle birlikte kendime yeni hobiler edinmek için ayrı
 bir çaba gösterdim. 

İnsanın ilgilendiği şeyleri yapması, yapabilmesi, vakit
 bulması çok önemli bir şey. Ben de son zamanlarda viral olan bazı hobi
 ürünleriyle ilgilenmeye başladım. 

Bu konuda biraz da araştırma yaptım. Bir hobiye vakit
 ayırmak aslında ruh sağlığı için de çok önemli.

Mesela bu konuda Burak Kaya’nın şöyle bir açıklaması var:

“Hobiler, kendinizi ifade etmenin ve gerçekleştirmenin en
 etkili yollarından biri. İnsan ruhundaki yaratıcılık ve üretme arzusu ancak
 size en uygun hobinin yardımıyla ortaya çıkabilir, hayatınıza anlam katabilir. 

Kimi zaman da konuşarak anlatamadığınız duyguları, sizi
 huzursuz eden düşünceleri hobileriniz yardımıyla açığa çıkarabilirsiniz.

&nbsp;Örneğin günlük
 hayatta size rahatsızlık veren problemleri fotoğraf çekerek kendi
 perspektifinizden görebilir, düşünerek fark edemeyeceğiniz ayrıntıları
 anlamlandırabilirsiniz.

Stresin başta depresyon olmak üzere pek çok hastalığın hem
 nedeni hem de sonucu olduğu biliniyor. Hobisi olmayan kişiler günlük hayatta da
 iş hayatında da neredeyse her şeyi görev ve sorumluluk bilinciyle yaptıkları
 için bir süre sonra hayattan keyif almamaya başlıyorlar.

&nbsp;Bu durum da önce ruh
 sağlığını, dolaylı olarak da beden sağlığını olumsuz etkiliyor. 

Hobiler, kötü stresi yok ederken “yapıcı” veya “pozitif
 stres” olarak da bilinen eutress düzeyini artırıyor. Böylece bireyler
 kendilerini geliştirmek, geleceğe yatırım yapmak için gerekli motivasyonu
 bulabiliyorlar. Pozitif strese karşı vücut ve beyin olumlu bilişsel tepkiler
 veriyor, tatmin duygusu çok daha yoğun hissediliyor.

California Üniversitesinden Psikolog Matthew Zawadzki’nin
 yaptığı araştırmaya göre, hobi olarak gördüğü bir işte çalışanların kötü stres
 oranı gözle görülür bir şekilde daha düşük. 

Üstelik bu kişiler daha iyi konsantre olabiliyor, mutlu ve
 uzun bir hayatın kapılarını aralayabiliyorlar.

Eğer gerçekten yeteneğiniz olan ve keyif aldığınız bir
 hobinizi keşfederseniz kendi sınırlarınızı, neyi ne kadar iyi yapabildiğinizi
 de görebilirsiniz. 

Herhangi bir spor veya sanat dalıyla ilgilendiğiniz takdirde
 bedeninizin ve hayal gücünüzün marifetlerini keşfetmek hem daha özgüvenli hem
 de daha sağlıklı bir hayat sürmek için fazlasıyla önemli.”

İnsanın kendisine vakit ayırabilmesi çok önemli. Bugün bir
 hobiye sahip olmak, onun için vakit ayırabilmek muhteşem bir şey.

Aslında bunca işin arasında böyle bir şeye vakit
 ayırabiliyor olmak bile insana çok iyi hissettiriyor.

Özellikle iftar saatini beklediğimiz, yorucu işlerden
 kaçındığımız bu süreçte bence yeni hobilere şans vermeliyiz.

&nbsp;Dünyada en sevdiğim
 şeylerden birisi misafir ağırlamak olabilir. Biri için hazırlık yapmak, birine
 özel bir şeyler hazırlamak bana her zaman çok çekici geldi.

Benim sevgimi ifade etme şeklim bu aslında. Birine, sevdiği
 şeyleri hazırlamak onunla sevdiği şeyleri paylaşmak benim için çok büyük anlama
 geliyor.

&nbsp;Hele ki o hazırlığı
 birlikte yapabildiğim insanlar her zaman 1-0 önde benim için. 

Dünya karışık bir yer. Bugün yaptığımız planlar yarın bizim
 için hayırlı olmayabiliyor. Bugün anlaştığınız insanlar yarın size düşman
 olabiliyor. Bugün anlaşamadığınızla yarın aynı derdin etrafında durup
 düşünürken bulabiliyorsunuz kendinizi. 

Fakat hep buradaymış, yanı başınızdaymış, sürekli
 arkadaşmışsınız gibi hissettiren insanlar her zaman daha farklı. 

Gerçek dostlar için araya zamanın ve mesafenin girmesi başka
 bir anlama gelmiyor.

&nbsp;Ben hazırlık yapmayı,
 birileri için bir şeyler hazırlamayı severim dedim ya kendimi böyle
 anlatabilmek çok hoşuma gidiyor.

Bir insanın karşılaştığı manzara karşısında kendini
 tutamaması, gülümsemesi, gözlerindeki o ışıltı benim için çok büyük anlam ifade
 ediyor.

Sanırım ben, sevdiğim insanlara iyi geldiğimi hissettiğim
 zaman daha keyifli oluyorum. Bu bir misafirlik olabilir, onun yerine
 yapılabilecek bir adım atmak olabilir, onun işini üstlenmek olabilir…

Ne kadar yorulursam yorulayım, karşımdaki insanın omzundan
 bir yük almış olmak bana her zaman çok iyi geldi.

Bunun can acıtıcı, kırıcı tarafını da gördüm zamanında.
 Biliyorsunuz bazı insanlar sadece sizin iyi yanınızı kullanır. 

Fakat böyle zamanlarda da hep insanların iyi tarafına
 sarılmaya çalıştım. 

İnsanlar ne kadar kötü olursa olsun, ne kadar çıkarcı olursa
 olsun, sizin üzerinizden kazandıklarını elbette kaybedecekleri gün gelecek.

Bir insanı asla sonsuza kadar kullanamazsınız. Asla sonsuz
 bir çıkar sağlayamazsınız.

İster kader deyin, ister Allah’ın lütfu isterseniz de karma.

Bugün yaptıklarınız elbette karşınıza çıkacak. Bugün
 ortalığı karıştırmanız, söylenmeyenleri söyleniyor gibi göstermeniz,
 yapılmayanları yapıyormuş gibi anlatmanız illa ki bir yerde ayağınıza
 dolanacak.

Adım atamaz hale geldiğiniz zaman insanlardan yardım
 isteyeceksiniz fakat artık el uzatan da olmayacak.

Bugün her şeyi daha iyi bir noktaya götürebilmek için çalışan
 insanlara sırt döndünüz, yollarına engel koydunuz, istemediniz,
 uzaklaştırdınız; işte o gün geldiğinde siz artık ulaşamayacaksınız onlara.

Çünkü iyiye bir şey olmaz.

Çok ama çok sevdiğim bir cümle var ki ne zaman sıkılsam aklıma
 gelir ve beni ferahlatır.

Bugünlük bende kalsın. İlla ki bir süre sonra bu konu
 hakkında da konuşacağız.

Evet kötüye bir şey olmaz ama iyiyi de Allah korur. Hep buna
 inandım ben. Sevdiğim insanları da buna inandırmaya çabalıyorum.

Güzel zamanlara, güzel bir şekilde ilerleyelim. Nasip olan
 elbet başa gelecek. Her şeyi güzellikle yapıp, güzel günler göreceğiz. Buna çok
 içten bir şekilde inanıyorum.

Her şeyin dönüşeceği, artık rüzgarı arkamıza alacağımız o
 güzel günlere olan inançla…

Görüşmek üzere.

&nbsp;Bugüne kadar çevremde
 severek izlediğim, dinlediğim herkese gıpta ile baktım. Bugün, geçmişime
 dönebilseydim mutlaka bir müzik aleti çalmayı öğrenirdim. 

&nbsp;Zamanında da bu yola
 girmiştim aslında ama daha sonra bazı imkansızlıklar yüzünden vazgeçtim.

Şu an bir bağlamam var. Onu öğrenmekte bile zorluk
 çekiyorum.

Oysa bir müzik aleti çalmayı öğrenmiş olsaydım, bugün çok
 daha farklı bir ruh haline sahip olabilirdim.

&nbsp;Canım istediğinde bir
 müzik kanalı açmak yerine kendim çalar kendim söylerdim.

Aslında çocuklarımızı bu yola yönlendirmeliyiz. 

Küçük yaşta bir müzik aleti çalmayı öğrenmek, bir spor
 dalıyla ilgilenmek çok önemli. Bugünün ebeveynleri de bu yolda ilerlemeli diye
 düşünüyorum.

Çünkü spor ve sanat insanı çok geliştiriyor. 

Bugün bu gelişimi, bu yaşta öğrenmek çok zor. Kaldı ki çocukların
 ortamı da böyle böyle değişiyor.

Müziğin hem zihin hem de ruh sağlığına etkileri kanıtlandı. 

Çocukları müzikle büyütmek, müzikle ilgili bireyler haline
 getirmek çok mühim. 

Gerçi son zamanlarda aileler de bu yolu deniyor. 

Bir zamanlar akım haline gelen anne karnında müzik dinletme
 klasiği, yerini zamanla küçük yaşta müzik eğitimine bıraktı.

Bazen sosyal medyadaki videolara denk geliyorum. Küçük
 çocukları vokal koçlarıyla çalıştırıyorlar.

Bence çok mantıklı. 

Çocukların yetenekleri üzeri kapalı bir kutu aslında. O
 hazineyi açmak için de küçük yaştan itibaren bazı şeylere yönlendirilmeleri
 gerekiyor. 

Tabii ki burada çocuğun yetenekleri ve isteği de önemli.
 Çocukları istemedikleri bir yola yönlendirmek yerine hem yeteneği olduğu hem de
 istediği bir alana yönlendirmek gerekiyor.

Bu yüzden çocuğu da iyi tanımalıyız. 

Aile x konusunda başarılı olmasını istese de çocuğun y
 konusuna ilgisi varsa mutlaka bu alanın üzerine düşünülmeli ve hareket
 edilmeli.

Görüşmek üzere.

&nbsp;Bazen oluyor ya
 karşımızdaki insanlarla anlaşamıyoruz. Aynı olayın farklı taraflarına bakıp
 onlar hakkında yorum yaparken karşımızdaki insanın ne dediğiyle ilgili bir
 fikrimiz bile olmuyor. Oysa dinlemek, anlamak, anlayabilmek için çaba sarf
 etmek bu kadar zor olmamalı diye düşünüyorum.

Dünya, her daim böyle insanlarla dolu olacak. Birileri kötü
 olacak ki iyilerin değeri anlaşılsın.

Fakat son zamanlarda insanlar arasında öyle bir kötülük baş
 gösterdi ki, iyilerin yapabilecek bir şeyi kalmadı. 

Bazı insanlar yalnızca kendisini düşünüyor. Etrafındaki
 insanlara ne kadar zarar verdiğini, ne kadar hakkına girdiğini görmüyor
 gözleri.

Bir insan her konuda kendisini haklı görebilir mi? Her
 konuda başkasını susturabilir mi? Hakaret edebilir mi? Aşağılayabilir mi
 karşısındaki insanı?

Evet yapıyorlar. Haksız olduklarını bildikleri konuda daha
 çok yapıyorlar bunu. 

&nbsp;Karşısındaki insanlar
 aslında aptal ya da zayıf değil. Biz sadece saygımızı, çizgimizi bozmadan
 hareket etmeye çalışıyoruz.

Yoksa onlara benzemek, onlar gibi davranmak elbette daha
 kolay. Kötü olan her şey kolaydır unutmayın. Kötü olan her şeye çok daha kolay
 erişirsiniz. Kötü biri olmak da aynı ölçüde basittir.

İyi olmayı, iyi kalmayı, hadsiz biri olmamayı istiyoruz.
 Bunun için çabaladıkça karşımızdaki insanlar üstümüze gelmeye başlıyor.

Fakat bilirsiniz ki sessiz insanların çığlıkları sağır edici
 bir hal alabilir. Sizin her gün söylediğiniz onlarca cümle ve hakarete karşı
 tek bir cümle, tek bir hareket yeterli olabilir.

Belki de görmezden gelinmeyi, saygı duyulmamayı
 kaldıramıyorsunuz ama saygı duyulacak hiçbir şey yapmıyorsunuz.

Saygı hak edilmesi gereken bir şeydir. 

Etrafınızdaki insanların hepsi saygı duyulmayı hak etmiyor
 ne yazık ki. Bu konuda ince eleyip sık dokumak lazım.

Birilerinin canını sıksa da, insanın bir noktada baş
 kaldırması da gerekir diye düşünüyorum.

Şimdilik bizden uzak dursun.

Görüşmek üzere.

&nbsp;İnsanlar, bir
 başkasının yaşadığını; bir başkasının başına geleni her daim merak ediyor.
 Bizim ilk amacımız öğrendiğimizden daha fazlasını öğrenmek oluyor.

İnsan, doğası gereği bir merakın peşinden koşuyor. 

Merak, canlıları yeni şeyler öğrenmeye yönlendiren bir his
 aslında. 

Merak, doğuştan gelir. Doğuştan gelen temel bir duygu olan
 bu his, bir güdü olarak sınıflandırılamaz.

Şimdi hatırlıyorum da felsefede de merakın aslında insanı
 insan yapan bir duygu olduğunu görmüştük. 

&nbsp;İnsan, merak
 duygusunu bastırmak için bir şeyler öğrenmeye başlıyor.

Öğrenmenin sınırsız olduğu zamanlarda da aslında bir
 dedikodunun peşinden koşmaya başlıyor. İnsan, hayat dürtüsünün ve dedikodu
 yapma dürtüsünün arasında bir yerde sıkışıyor bir bakıma. 

Her şeyi öğrenmek, her şeyi bilmek istiyoruz.

Fakat bu öğrenme isteği genel olarak başkalarının yaşamları
 hakkında. 

Bunu bir savunma olarak da görebiliriz aslında. Kendi
 başımıza gelebilecekleri öğrenip ona göre aksiyon almak, insanların nasıl
 aksiyon aldıklarını da öğrenmek istiyoruz.

Belki de sadece kendimizden uzaklaşmak istiyoruz.

Yaşadığımız sıkıntıları, zorlukları bir anlığına da olsa
 bırakmak istiyoruz bence. Bu yüzden dedikodu yapanımız çok. Kendi
 hayatlarımızdan sıkılıyoruz. 

Bu sebeple de başkalarının savaşlarını, başkalarının
 mücadelelerini öğrenmek istiyoruz. Onların sınavı, kendi sınavımızdan daha ilgi
 çekici geliyor bize. 

Dünya üzerinde yaşayan tüm insanlarda var mı bilmiyorum ama
 bizim insanımızda başkalarının hayatlarını öğrenme güdüsü çok yüksek. 

Belki de herkesten fazla savaşa girdiğimiz içindir. Gün
 içinde, hayatın olağan akışında gerçekten büyük zorluklarla karşılaşıyoruz. 

Bugün x fiyata aldığımız bir şeyi yarın aynı fiyata
 alamayacağımızı bilmek bile bizim için sıkıntı yaratıyor. Her gün yeni bir
 savaşa başlıyoruz aslında.

Ve o savaştan galip çıkmanın yollarını arıyoruz. Sürekli
 arıyoruz. Bulamadığımız zaman başkalarının savaşlarını merak etmeye başlıyoruz.

Sonra bunların detaylarını öğrenmek için yeni bir koşuşturma
 başlıyor. 

Dünya, gerçekten zor bir sınav ve bu sınavı geçebilecek
 miyiz bilmiyoruz.

Görüşmek üzere.

İnsan, hayatı boyunca hep bir şeye odaklanıyor. İnsanın
 zihninde her zaman bir plan oluyor. Kalp ve zihin sessizliği bir fırsat olarak
 görüyor. Zihin sürekli bir şeyler kurmaya, onun peşinden koşmaya müsait.

İnsan hayatı kendi istediği gibi yaşamak istese de hayatın
 bizim için kurduğu planlar değişiyor. Ve ne yazık ki her daim bu planlara hazır
 değiliz, istesek de olamıyoruz. 

&nbsp;Kendi istediklerimiz,
 kendi planlarımız dışında kalanlar bizim için acı tecrübeler olarak yer ediyor
 hayatımızda. 

Nedeni bilinmese de, insan sürekli kendi istediği olsun diye
 uğraşıyor. Bir diğer ihtimale hiçbir zaman hazır değiliz. 

&nbsp;Kendi planlarımız
 kendi isteklerimiz dışında kalan her şey sanki bizim için zararlıymış gibi
 görünüyor. Oysa biz kaderin planlarının önüne geçemeyiz. Tabii ki yönlendirmek
 denen bir şey var. İnsanın kaderini kendi çabasına bağlı kıldık deniyor mesela.


Bunu düşünmüyoruz çok fazla. Kaderimiz, gerçekten de bizim
 çabamıza bağlı olarak şekilleniyor. Bir şey için uğraştığımızda, denediğimizde,
 olması için tüm çabamızı gösterdiğimizde evren de bizimle beraber çalışıyor.

İnsan, gerçekten istediği; içinden geçirdiği her şeyi elde
 etmek istese de bazen bir şeylerin gerçekleşmemesi bizim için daha hayırlıymış
 gibi geliyor bana. 

Dünya, hayatın bir yanılsaması zaten. Yaptıklarımız kadar
 yapmadıklarımız; elde ettiklerimiz kadar elde edemediklerimiz de çok önemli.

Kazandıklarımızın, yaptıklarımızın bizi değiştirmemesi için
 elimizden geleni yapmalıyız. Bazı şeylerin olmamasını kafamıza çok da
 takmamalıyız sanki.

Tabii ki bazen üzülüyoruz. Sonuçta bir şeyi istemek, çaba göstermek
 onu elde etmek için yapılan şeyler. Ve bunların karşılığını alamamak insanı çok
 yoruyor. 

Dünyanın bir imtihan olduğunu unutmadan hareket etmeliyiz. 

Sonumuz güzel olsun, yolculuğumuz sonumuzdan daha güzel.

Görüşmek üzere.

&nbsp;İnsan, seçimlerinin
 arkasından gelen tepkileri yumuşatmakta çok başarılı. Eğer bir kişi herhangi
 bir konuda başkalarını da etkileyebilecek bir seçim yaptıysa, karşı tepki ne
 olursa olsun kişi seçiminin doğru olduğunu savunmaya başlıyor.

Herkesi yerle bir etse, kendi hayatını bir çukura sürüklese,
 tepki toplasa da o seçimin doğru olduğuna inanmak istiyor.

Her zaman aklımda bulundururum… Her daim içimden geçiririm,
 her plan yapışımda kendime hatırlatırım:

Şartlar ve koşullar.

&nbsp;Bu iki şey, insanın
 tüm hayatını değiştirebilir, tepkileri farklılaştırabilir, tepkisizliğe de
 neden olabilir.

İşte seçimleriniz bu iki olgu üzerinden gerçekleştiğinde,
 seçimlerinize karşılık olarak yapılabilecek her şeyi de bu iki olgu üzerine
 değerlendirmelisiniz.

&nbsp;İnsan gün içinde bile
 defalarca seçim yapıyor. Seçimsiz geçirdiği bir gün yok. Ama önemli ama
 önemsiz. 

Bir yere giderken başka bir yolu seçmek bile insanın tercihi
 aslında ve o yolun bize neler getireceğini ya da bizden neler götüreceğini
 bilmediğimiz gibi karşımızdaki insanlar için de ne anlama gelebileceğini
 bilmiyoruz.

Doğru şart ve koşullarda verilen her kararı destekliyorum.
 Özellikle insanı bir adım daha ileriye taşıyan, kendisini güçlendiren her seçim
 benim için doğruluğu yüksek nitelikte. 

Fakat bazı durumlar var ki ufacık bir seçiminiz bile
 başkalarının hayatını alt-üst edebiliyor.

&nbsp;Elbette yokluğa
 alışılacak, elbette gidenin yeri dolacak, belki de her şey daha güzel olacak.
 Fakat bu ihtimalleri de seçimi yapan kişi yaratıyor.

Yaptıklarıyla kendi yokluğunun oluşturacağı boşluğu
 dolduruyor aslında.

&nbsp;Şartlar ve koşullar.

&nbsp;Bu iki şey, olmaz
 dediğinizi oldurabilir; olur dediğinizi engelleyebilir; sizi unutturabilir ya
 da asla unutulmamanızı sağlayabilir.

Biliyorsunuz;

Seçim yine sizin elinizde.

Son zamanlarda çok sık film izlemeye başladım. Bu filmlerin
 arasında gerilim/korku/ psikoloji/ komedi gibi türler de var. 

&nbsp;Çok seçici biri
 olduğumu düşünüyorum aslında. Ama film konusu olunca çok da seçici
 davranamıyorum. Çünkü her bir bakış açısını görmek istiyorum. 

İnsanlar bir konuyu farklı bakış açılarıyla nasıl işlemiş,
 neler anlatmış bilmek istiyorum. Bu yüzden film konusunda seçici davranmamaya
 başladım diyebilirim. 

Bir sürü filmi arka arkaya izliyorum. Ve bunlardan bir
 kazanım çıkarmaya çalışıyorum.

Dün, bir film daha izledim. Filmin konusu yalnızlıktı. Sonra
 uzun uzun düşündüm. Yalnız kaldığımda neler yapıyorum, nasıl hissediyorum diye.

Hayat gerçekten yalnız kaldığında daha zor. Çünkü dayanacak
 bir omuz bulamamak, kendini boşlukta hissetmek insana daha da kötü
 hissettiriyor. 

Belki de yalnız olunca, insan daha da içine batıyor o
 çukurun. Sözlü/sözsüz yanında olan insanlar biraz da olsa cesaret veriyor. 

Hayat, birileriyle daha kolay. Birileri yanınızda olunca
 daha güzel bence. Tüm zorlukları beraber atlattığınız, canınızı dişinize
 takarken omzunuzu yasladığınız, sırtınızı sıvazlayan birilerinin olması
 zorlukları daha kolay bir hale getiriyor. 

Ve zorlukları kolay bir şekilde aşmaya başladığınız an da
 her şey daha farklı oluyor tabii ki. Dünyanın bin bir çeşit hali var. Bugün
 yanımızda olan insanların yarın da yanımızda olacağı kesin değil tabii ki. 

Fakat bildiğim bir şey var ki, gerçekten yanınızda olmak
 isteyen insanlar ne olursa olsun yanınızda kalmaya devam edecek. 

Aranıza kilometrelerce mesafe de girse, zorlukları
 aşamayacağınız bir hale de gelseniz onları yanınızda hissedeceksiniz her zaman.

Bilinmeyen bir yolculukta, bildiğiniz insanlarla yürümek her
 daim size güç verecek.

Güçlü olduğumuz, arkadaşlarımızdan güç aldığımız yollarda
 beraber yürümeye devam etmek ümidiyle.

Hoşça kalın.

&nbsp;Burada pek çok kez
 hayatın zor olduğunu dile getirdik. Düz bir çizgide yürümemek, inişli çıkışlı
 yollarda yürüyor olmak bile insanı yorarken, bir de üzerine çektiğimiz acılar
 ekleniyor.

&nbsp;Ve bu yolda yürürken
 aslında yanımızda birilerini arıyoruz. 

Yaslanacak bir omuz. Kelimelerimizi dökebileceğimiz birileri
 olsun istiyoruz. 

Hayat, başımıza gelen şeyleri paylaşabildiğimiz zaman güzel.
 Birileriyle konuşabilmek, birilerini dinleyebilmek ve anlatabilmek dünyanın en
 güzel şeylerinden biri.

Hele ki karşınızdaki insanın sizi gerçekten dinlediğini
 biliyor ya da hissediyorsanız. Çünkü bazı insanlar sadece dinlemiş olmak için
 dinliyor. 

Aslında amacı sizi anlamak ya da sizin hissettiklerinizi
 anlamak değil. Sadece dinlemek. Sıranın kendisine gelmesini bekliyor aslında.
 Konuşma sırası ona geldiğinde her şey çözülecek.

&nbsp;Bilmiyorum neden ama
 insan dinlemekten çok anlatmaya muhtaçmış gibi geliyor bana. Anlatmazsa
 patlayacakmış gibi oluyor bazı insanlar. Kimileri telefonla arıyor, kimileri
 illa ki görüşmek istiyor….

&nbsp;Herkesin her konuda
 bir fikri var. Herkes birilerine bir şeyler anlatmak istiyor aslında. 

&nbsp;Kimse, bir başkasını
 dinlemek istemiyor. 

Oysa anlatmaya muhtaç olduğumuz kadar dinlemeye de muhtaç
 olmalıyız. Anlamak için dinlemeye. Ve bunu yapabilirsek çok şey değişecek diye
 düşünüyorum. 

Yolları birbirine katan, değiştiren, karıştıran her şeye
 rağmen konuşabilmek ve anlatabilmek dünyanın en güzel şeyi olarak kalmaya devam
 etmeli.

Hayat, bir başkasının hayalinin ya da ihtiyacının peşinden
 koşmak için çok kısa. Kendimize odaklanmalıyız aslında.

Bilmiyorum bunu başarabilir miyiz ama denemeye değer diye
 düşünüyorum açıkçası.

Anlatmadıkça, anlayamadıkça her şey daha kötü bir hal alacak
 aslında.

Görüşmek üzere. 

Anlatabildiğimiz günlerde.

İnsan tüm korku dolu anlarından, ızdırap çektiği vakitlerden
 bir sesle sıyrılabilirmiş meğer. Söylenen kadar söyleyen de önemliymiş. 

Bunca sene yanımızda birileri olsun, birileri destek olsun
 bize derken aslında nasıl biriyle beraber olmak istediğimizi bilmiyormuşuz.

Hayat insanı bir yandan yıpratırken bir yandan da el üstünde
 tutulması için kapılar açıyormuş meğer. El üstünde tutulmak derken, öyle bir
 zamandayız ki bizi anlayan birini bulmak bile kendimizi el üstünde tutuluyormuş
 gibi hissetmemizi sağlıyor.

Tüm bunlar olurken öte yandan bir şeyler için savaş vermeye
 devam ediyoruz.

İnsan keşke daha fazla anlatabilse, acele karar vermese,
 karşısındakini kırmasa ve incitmese. Fakat bu bir noktada mümkün olmuyor
 sanırım.

Sesler çok fazla şey anlatıyor. Sessizlikte öyle.

Konuşabilmenin, paylaşabilmenin, destek olacak bir omuz
 bulabilmenin değerini ancak bunlar ortadan kalktığında anlayabiliyoruz.

Zor zamanların zor savaşları, bizi biraz yalnızlığa itiyor
 belki de. 

Biraz soluklanmak, o yaşam mücadelesi içinde biraz dinlenmek
 istiyoruz ama bunu her daim başaramıyoruz.

Bazen yalnızlığı fazla abartıyoruz mesela. Bir sese, bir
 soluğa hasret kaldığımız anları aklımızdan çıkartmamak gerekiyor.

Evet insan ilişkilerinde tek düze bir ilişki yaşamak zor ama
 yalnızlık her şeyden daha zormuş gibi geliyor bana. Bunu kendi başıma bir şey
 yapamayacağım, kendi kendime zorlukların üstesinden gelemeyeceğimi düşündüğüm
 için söylemiyorum. 

İnsan, kendini anlatmaya, anlaşılmaya, karşısındakini
 anlamaya mecbur. Çünkü diğer türlüsü delirmeye bir adım daha yaklaşmak oluyor.

Birbirimizi anlayabildiğimiz, birbirimize anlatabildiğimiz,
 karşımızdakinin acısını kendi yüreğimizde hissedebildiğimiz anların özlemi hep
 bir parça ekmek gibi boğazımızda kalıyor.

İnsan, paylaşabildikçe ve anlayabildikçe insandır.

Birbirimizi bulma umudumuzu hiç yitirmeyelim.

Anlatabildiğimiz ve anlayabildiğimiz günlerde görüşebilmek
 ümidiyle. 

Hoşça kalın

&nbsp;Hani bazı insanlar
 vardır ya bir şey söylemesek de çözerler bizi. Derdimizi, tasamızı anlarlar.

Öyle insanlarla çevrili olmak, telefonun ucunda o insanların
 sesini duymak hala ne büyük nimet bizim için. 

Sızının bedende değil ruhta olduğu vakitler, hiçbir şey için
 çabalamadan elde edilen o destek dünyanın pek çok şeyine bedel benim gözümde.

Bir yolu sevdiğin insanlarla beraber yürümek başka sevdiğin
 insanlarla birbirinize destek olarak yürümek çok başka. 

İnsan böyle durumlarda gerçekten yanında biri olduğu için
 şükrediyor. Çünkü hayat çok zor ve biz çok kırılganız. 

Ne kadar sert ve dik de dursak, en ufak bir söz bile bizi
 yerle bir etmeye yetiyor gibi. Hayat, gerçekten bizi yıkmak için farklı pek çok
 yol deniyor. 

Düşmanlarınızın yaptıkları bir yana, dostlarınızın
 yaptıkları da sizi yıkabiliyor tabii ki. 

İnsan, bir insana rahatça dost diyebilmek için ne kadar şey
 yaşamalı? Karşısındakinden neler beklemeli, ona neler vermeli?

Ne zaman birine içinizden gelerek, hiçbir şey düşünmeden
 dostum diyebilirsiniz mesela?

&nbsp;Nelerden geçmeniz
 gerekiyor?

&nbsp;Aslında bu soruların
 cevabı hep yetersiz kalıyor. Öyle de kalacak. 

Çünkü ben uzun zaman sonra anladım ki aslında dostluk, herhangi
 bir olayın üstesinden gelmekle ölçülemezmiş. Dostluk da dost kavramı da insanın
 taa içinden gelir, yüreğine yerleşirmiş. 

Zor günleri beraber atlatmak, çeşitli zorlukların üstesinden
 beraber gelmek yeterli değilmiş. Çünkü&nbsp;
 sizinle aynı savaşı veren insanlar aslında sadece bir savaştan galip
 çıkmak için de yanınızda olabilirmiş.

&nbsp;Bu yüzden bu konuda
 mantığınıza değil, yüreğinize söz hakkı verin. 

Dostluk ve yoldaşlık konusunda yürek yanılmaz. 

Zor şeyleri beraber atlatmış olmanız sizi gerçekten dost
 yapmazmış. Biz böyle düşündüğümüz için dost diyormuşuz insanlara. 

Bu saatten sonra, sadece hak edebilecek insanlara
 seslenebilmek dileğiyle.

Görüşmek üzere.

Son zamanlarda özellikle akşamları bir durgunluk çöküyor
 üstüme. Günün yorgunluğu mu yoksa zihin yorgunluğu mu bilmiyorum.

İnsan, hesapta olmayan şeyler yaşadığı süreçte zihnen daha
 durgun oluyor sanırım. Çünkü biz her şeyi planlamaya yatkınız.

Her şeyin en ince detayına kadar düşünmeli, planlamalı, aksilikleri
 hesaba katmalı ve yeni yollar bulmalıyız. Zihnimizde bir şeyleri birleştirirken
 eksik kalan parçalar bizi deli ediyor. En azından beni. &nbsp;Son zamanlarda zihnimin uzun bir sakinliğe ve
 sessizliğe ihtiyaç duyduğunu düşünüyorum. 

&nbsp;Fakat o sakinliği ve
 huzuru bulabilecek miyim bilmiyorum. 

Son zamanlarda her şey beni çok korkutuyor. &nbsp;Bir şeyi başaramamak, bir şeye çok
 yaklaşmışken elde edememek, önüne geçemeyeceğimiz sorunlarla karşılaşmak beni
 biraz tedirgin ediyor. 

Sessizliğin içinde kalmak da beni biraz tedirgin ediyor
 aslında. Çünkü sessiz kaldığım her an aslında zihnim konuşmaya başlıyor.

&nbsp;Daha önce çözmem
 gereken ama çözmediğim şeyler, hali hazırda çözmem gereken şeyler, geleceğim
 hakkında vermem gereken kararlar kafam uçuşup duruyor. Ve ben sadece bir şarkı
 mırıldanabiliyorum.

&nbsp;İnsan, nice zorluğun
 içinde kendini yine de oyalayabilecek bir şeyler buluyor.

Sizin de oluyordur mutlaka, yapmanız gereken yığınla işiniz
 varken, kendinizi pencereden dışarıya bakarken yakalarsınız mesela. Bir şeyleri
 yapıyor olmanız gereken zamanda aslında zihninizde kendinize sürekli geri sayım
 oluşturursunuz.

Hayat, bu planladıklarımızın hepsini yapabileceğimiz kadar uzun
 mu bilmiyorum. 

Fakat,
 zihnimiz bu kadar bulanıkken bir adım atmak bizi daha kötü hale de getirebilir.
 Acele verilen kararlar, acele yapılan işler aslında bizi kötü sona bir adım
 daha yaklaştırıyormuş gibi hissediyorum.

&nbsp;Bir fikrin hayata geçmeden önce ne kadar
 durması gerekir zihninizde? 

Bir hafta
 mı, bir ay mı yoksa bir süreç tamamlanana kadar mı? 

&nbsp;Bu soruya o kadar çok cevabım var ki. Yine de
 hangisinin doğru olduğunu bilmiyorum.

Umuyorum ki
 yarın, hepimiz için daha güzel bir gün olur.

Görüşmek
 üzere.

&nbsp;Son zamanlarda TV ve
 internet programlarında bize dayatılan bir karakter var farkında mısınız?&nbsp; TV gündemi aslında bizim gençliğimizi de
 yönlendiriyor. 

&nbsp;Bugün izlediklerimiz,
 kulak kabarttıklarımız aslında bizi biz yapan şeyler. Biz yapan da demeyelim de
 bugün olduğumuz kişiyi yönlendirebiliyor izlediklerimiz. 

Genelde internette belgesel izlemeyi tercih ediyorum. 

Hani kulaklarınızda duyduğunuzda sizi seneler öncesine
 götüren o ses var ya… Evet Mehmet Ali Birand. 

Çocukluğumu görüyorum şimdi videolarda. Akşam yemeğinden
 önce televizyonun karşısına geçer haber bültenini izlerdim. 

Çocuk yaşımda, haberlerden ne anlıyordum diye düşünüyorum
 şimdi. Ama haber bültenini benim için bile eğlenceli kılan biriydi Birand. 

Veda ettiği bölümü de dün gibi hatırlarım. Ne çok tekrar
 buluşmak istemiştik aslında. Nasip olmadı. Buradan tekrar anmış olalım. 

&nbsp;Şimdi de internetten 32.
 Gün belgesellerini izliyorum soluksuz bir şekilde. O yalın anlatım, bugün bile aydınlatamadığım
 noktalara ışık tutuyor benim için. 

Hala bilmediğim bir konuyu derinlemesine öğrenebilmek için o
 belgeselleri izliyorum. Kimine tekrar tekrar şaşırıyorum kimine onuncu kez izlemiş
 olmama rağmen üzülüyorum.

Yakın geçmişte kaçırdığımız ne kadar çok nokta var aslında. Belki
 bugün yine kaçırıyoruz bazı şeyleri. 

&nbsp;İnsan düşünmeden
 edemiyor keşke bugün de bu noktaları aydınlatan programlar olsaydı.
 Birbirimizin özel hayatını, kıyafetini, düşünce tarzını etkilemek yerine.

Nedendir bilmem ama insan sürekli aynı noktada durmaktan da
 sıkılıyor bir süre sonra.

&nbsp;Keşke artık zekamızı
 kullanabileceğimiz bir programla karşılaşsak değil mi? Bugün tekrar oturup
 düşündüm. Bazı programlar dışında hepsi birbirinin aynısı. 

Toplumumuz da bunlara çok alıştı artık. Bir zamanlar izdivaç
 programları vardı hatırlarsanız. Sonra yasak geldiği için bu programlar henüz
 benim açımdan türü belli olmayan programlara dönüştü. Tüm gün milletin derdini
 ortalık yerde konuşup aslında minimum yirmi milyonluk bir dedikodu kazanına davet
 ediliyoruz.

Sonumuz hayır olsun.

Görüşmek üzere.

&nbsp;Son zamanlarda fark
 ettim ki yapmaktan en keyif aldığım şey eski televizyon dizilerini izlemek. Sanırım
 bu sıralar geçmişe biraz takılı kaldım. Kendimi durup dururken geçmiş zamanları
 anımsadığımı fark ediyorum.

Çünkü daha samimi geliyor eskiler. Eskiden insan ilişkilerinin
 samimiyeti, sıcaklığı, yakınlığı daha farklıydı. 

&nbsp;Kendimi düşünüyorum.
 Ben de farklıydım sanki. İnsanlar daha samimi yaklaştıkları için benim
 tepkilerim de daha samimi hale bürünüyordu. Şimdi her şey çok değişti. İnsanlar
 gerçekten artık ne zaman darbe alacağım diye düşüne düşüne yürüyor yolda.

&nbsp;Haksız da çıkmıyoruz
 gerçi bu korkumuzda. Öyle insanlar var ki, ince ince yaptıkları planlarla insanların
 haklarına girip sonra da hiçbir şey yapmamış gibi davranabiliyor. 

İnsan böyle şeyler yaşayınca tabii ki otomatik olarak
 geçmişe dönmek istiyor. İnsan, karşısındaki insanlardan kaçmak için çabalarken sanırım
 geçmişin ağlarına takılı kalıyor.

Beni de geçmişe en kolay yoldan götüren şey eski diziler.
 Özellikle gençlik dizileri. Şimdi yemek yaparken bile telefonumdan eski
 dizilerden birini açıp izliyorum. 

Her şeyin daha samimi yaşandığı o senelere dönmek için pek
 çok şeyi feda edebilirim. Gerçi şu an feda edebilecek herhangi bir sosyal olgu
 kalmadı gibi de. Çünkü çok değişiyoruz.

Hepimiz geçmişe yöneliyoruz. Geçmişten keyif alıyoruz,
 geçmişle yatıp geçmişle kalkıyoruz. Bulunduğumuz andan memnun değiliz. Asla ama
 asla memnun değiliz. Ve memnun olmama sebebimiz de biziz aslında.

Birbirimize karşı o kadar kötü davranıyoruz ki… 

&nbsp;Geçmiş neden bu kadar
 tatlı geliyor diye de düşünüyorum. Bu sorunun benim içimde pek çok cevabı var.
 Nedendir bilmem ama hem geçmişe takılıyorum hem de neden geçmişe takılıp
 durduğumu düşünüyorum. 

Hem andan keyif almaya çalışıyorum hem kendimi geçmişin rüzgarında
 savrulurken yakalıyorum. 

Umarım bir gün ikisinin arasındaki bağlantıyı kurabilirim.

Görüşmek üzere.

Sınırkent

Sınırkent

Emine Kartal